In Italië koersten afgelopen weekend profwielrenners over stoffige grindwegen in de Strade Bianche. De gravelklassieker in Toscane kent ook een Noord-Hollandse toerversie. Richard Butter reed de Strade Bianche NH vanuit HRTC Hoorn en beschrijft zijn ervaringen.
Tekst: Richard Butter Foto: Ritzerd Monkelbaan
Drie jaar geleden was ik met mijn gezin op vakantie in Siena. Eén van de prachtigste steden van Toscane. Het middeleeuwse plein vormt het decor van jaarlijkse paardenraces en deze races stonden zelfs een keer centraal in de openingsscene van de James Bondfilm Quantum of Solace met Daniel Craig. Maar het historische plein is óók de finish van de befaamde wielerwedstrijd Strade Bianche. In 2021 op fenomenale wijze gewonnen door Mathieu van der Poel. En als je zelf gevoeld hebt hoe steil de smalle straatjes naar het plein zijn, heb je alleen nog maar meer respect.
Noord-Holland
Met deze ervaringen op mijn netvlies is het een kleine stap naar het schitterende Noord-Hollandse landschap. Daar vond op zondag 6 maart de Noord-Hollandse toerversie plaats: de Strade Bianche Noord-Holland vanuit HRTC Hoorn, inmiddels al voor de zesde keer georganiseerd. Nu was het tijd om samen met mijn vrienden Koen, Pim, Richard en Kletser (vroeger praatte hij nogal veel) de tocht te gaan rijden. Organisator en kennis Norbert had een mooi ronde uitgezet vanuit HRTC Hoorn. Het weer was fantastisch: zonnig met een frisse, stevige noordoostenwind.
Weelkade bij Aartswoud. Foto Richard Butter
Wind in de rug
Vanaf de start was het heerlijk bijpraten en genieten van de wind in de rug. Na het Buutschoterpad tussen Grosthuizen en Oudendijk kwamen we al snel bij het Oostdijkje, een mooie gravelstrook tussen Schermerhorn en de Rijp. Ik denk dat we zelfs de kop vormden, vanwege onze vroege start. Pal voor De Rijp werden we met 40 per uur voorbij gevlogen door goed getrainde mannen op prachtige gravelbikes. Met nog goede benen pikten we aan om 10 km later op het Haviksdijkje, de grasstrook tussen Grootschermer en Schermerhorn, bijkans van onze fiets te vallen van vermoeidheid.
Koffie met appelgebak
Ongemerkt was één van onze maten al afgehaakt en stiekem, we hebben het niet uitgesproken tegen elkaar, waren we allemaal erg blij dat we gewoon weer verder konden op ons eigen tempo. De Notweg bij Rustenburg was ook een scherprechter. Op deze lastige grasstrook merkten we dat de eerdere tempoversnelling bij de Rijp al in de benen was gekropen. Met het vooruitzicht van koffie met appelgebak in Hoogwoud peddelden we heerlijk door in onze eigen waaier.
Koffiestop bij sporthal de Weyver in Hoogwoud
Ongekend
Bijgetankt en wel vervolgden we de prachtige route. Aan de gravelstrook van Aartswoud naar Lambertschaag (de combi Blôte Bienepad-Pannepad, red) leek geen einde te komen, maar wat een pracht is dat! Met mijn racefiets vaak langs gereden, maar nu eindelijk eens met de mountainbike erover heen. En als je na twintig jaar fietsen in West-Friesland alle weggetjes denkt te kennen, kom je bedrogen uit. Rondom Oostwoud herkenden we niets meer. Een geweldige ervaring.
Een prachtige dag
Met al meer dan 100 km in de benen, omdat we vanuit Ursem naar de start waren gefietst, werden we weer blij met de wind in de rug. Na nog één keer gas gegeven te hebben op het viaduct van de Tolweg bij Hoogkarspel en stapvoets langs kwade wandelaars op het Cor Schipperpad gereden te hebben kwamen we rond 14 uur bij de finish. Het was een prachtige dag en we hebben alle vijf genoten. Namens mijn vrienden wil ik HRTC en Norbert bedanken voor de mooie route en goede organisatie. Tot een volgende keer!
Wil je op zondag 5 maart 2023 dit meemaken? Schrijf je dan in voor de Strade Bianche NH!
Frits van Eck maakte foto’s van de Strade Bianche NH. De foto’s zijn te bekijken op zijn website.
Richard Butter (2e van links) met zijn vrienden op het Oostdijkje. Foto Frits van Eck
Notweg bij Rustenburg. Foto Frits van Eck
Tessa Neefjes en Rianne de Haan in actie op het Pannepad. Foto Frits van Eck
