Tessa Kleijn deed mee aan het NK Tijdrijden. Met haar wegfiets eindigde ze op de derde plaats bij de nieuwelingen meisjes. Tot haar eigen verbazing, schrijft ze in een verslag.
Eindelijk mocht ik op 17 oktober starten op het Nederlands Kampioenschap tijdrijden voor nieuwelingen meisjes in Peize (Drenthe). Eindelijk, omdat ik me in juni al had gekwalificeerd door als vierde te eindigen tijdens het districtskampioenschap tijdrijden op de Lelydijk. Het NK zou oorspronkelijk plaatsvinden op 13 september in Chaam, maar een week van tevoren werd bekend dat het niet door kon gaan vanwege de vele extra vereisten vanwege Corona.
Eind september kwam gelukkig het nieuws dat er toch een NK tijdrijden 2021 plaats ging vinden, in Peize dus. We waren daar toevallig vlakbij op vakantie, waardoor ik samen met mijn vader op zaterdag het parcours kon verkennen. Een goede voorbereiding dus!
Grote dag
De grote dag brak aan. Ik zou als vijfde starten om vijf over twaalf. Nog even op een deel van het parcours inrijden en door naar de start. Eerst langs de verzetscontrole, niks aan de hand. Daarna de fietscontrole, vraagt die man: ‘vinden we dit goed?’ het antwoord dat volgde was ‘Nee, dit is rood.’ Huh, wordt m’n fiets nu afgekeurd? Maar nee het moest op z’n Engels: road dus. Ik mocht gewoon starten. Ondertussen renden mijn ouders naar de auto om mij te kunnen volgen. Ik startte 1 minuut eerder door afwezigheid van twee rensters.
Het eerste stuk hadden we voor de wind. Dat reed dus wel lekker. Maar toch twijfelde ik over mijn snelheid, want we moesten daarna ongeveer de 10 van de 20 km tegenwind. In de bocht voor het stuk tegenwind stond mijn oom. Hij had iedereen die er stond gemobiliseerd tot aanmoedigen. Zo’n 10 man stonden mijn naam te schreeuwen, dat motiveerde wel.
Eenmaal op het stuk tegenwind was er nog meer motivatie: ik zag mijn voorgangster rijden! Ik redde het niet om haar in te halen, maar kwam wel dichtbij. Eenmaal gefinisht vond ik mijn ouders weer terug. Ik was wel tevreden, maar verwachtte niet al te veel van mijn tijd; de snelle rensters waren nog bezig. Ik had wel ongeveer alles gegeven wat ik had.
Vol ongeloof
Ik ging uitfietsen terwijl mijn ouders naar de finish gingen om te kijken hoe ik er voor stond. Toen ik terugkwam bij de finish bleek ik opeens derde te zijn. Ik geloofde het niet; er waren toch een hele hoop snellere meiden? Maar niet dus! De officiële uitslag werd omgeroepen en ze zeiden het echt. ‘Derde, Tessa Kleijn.’
Toen begon het wachten; de prijsuitreiking vond na de laatste binnenkomst in de categorie junioren plaats. Dat was pas rond half vier. Alle categorieën werden na elkaar gehuldigd, waarna we nog met twaalf man/vrouw het podium op mochten. Het Wilhelmus klonk.
V.l.n.r. Julia Lindhout (2e), Nikki Souren (1e), Tessa Kleijn (3e).
Eenmaal terug in het vakantiehuis had de rest van de familie slingers opgehangen, en hebben we nog een klein feestje gevierd.
Tessa Kleijn
