Op ontdekking in de Westfriese polder

Tekst: Hein Vroege

Omdat ik de meeste onverharde paden in de omgeving van mijn woonplaats Amersfoort inmiddels wel gezien heb, leek het me weleens leuk om een toertocht te rijden in een ander deel van Nederland. Via fietssport.nl stuitte ik op de Strade Bianche Noord-Holland, “de kans om kennis te maken met gravelpaden in de Westfriese polder”, aldus de organisatie. Ik kom eigenlijk nooit ten noorden van Amsterdam, dus ik kon mij daar niet zoveel bij voorstellen en mijn interesse was gewekt. Ik besloot me in te schrijven. 

Riskante datum
De tocht werd verreden op zondag 9 maart 2025, een nogal riskante datum voor een buitenevenement, maar het pakte in dit geval uitstekend uit. Toen ik iets na 9.00 uur bij de start kwam, scheen de zon en was het al een graad of 13. Bij het clubhuis van HRTC Hoorn zag ik dat de deelnemers nogal afwisselend materiaal hadden gekozen voor de tocht van ruim 100 kilometer: er stonden racefietsen met velgremmen en flinterdunne bandjes, maar ook volledig geveerde mountainbikes en alles dat daartussen zat. Met mijn gravelfiets met 42 mm noppenbanden zat ik aardig in het midden. Ook qua kledingkeuze verschilde de aanpak radicaal: van winterjack + thermosbroek tot kort-kort. 

Strade Bianche-gevoel
Na de start reden we door het pittoreske centrum van Hoorn naar Scharwoude. Ik werd achterop gereden door een groep met renners van HRTC, met daarin onder meer organisator Norbert Cuiper die ik nog kende van een trainingsweekend in de Eifel tien jaar geleden. Ik sloot aan en enkele kilometers later draaiden we een smal en bochtig gravelpaadje op richting Oudendijk. Na enkele kilometers over een rustige asfaltweg volgde na Schermerhorn opnieuw een gravelweg van zeker een kilometer of 3. Ondertussen ging de groep waarin ik zat steeds harder rijden, ook op de onverharde stroken ging het ruim boven de 30. Het Strade Bianche-gevoel was er helemaal!  

Mix van asfalt en gravel
De route vervolgde over rustige asfaltwegen, bij tijd en wijle onderbroken door een schitterend gravelpad of een hobbelige grasstrook. Net als bij de ‘echte’ Strade Bianche in Toscane bestaat het grootste deel van de route uit asfalt en is het onverharde deel relatief makkelijk, dus wie een toptijd neer wil zetten kan het beste op de racer komen. De brede noppenbanden onder mijn gravelbike waren niet bloedsnel, maar wel lekker veilig en comfortabel. 

Rustig genieten
Na een kilometer of 40 besloot ik me uit de HRTC-groep te laten zakken om rustig te genieten van het Oud-Hollandse landschap met windmolens en historische boerderijen. Er was weinig verkeer en doordat de route nauwelijks werd onderbroken door stoplichten en oversteekplaatsen kwam ik lekker in een ritme. Voordat ik er erg in had was het 13.30 uur, zaten de 110 kilometers er weer op en kon ik moe en voldaan op huis aan. Ik vond het een mooi rondje!